Βαδίζαμε πάνω σε όνειρα, χωρίς χαρακτήρα... Διάλεξα ν’ αναπνέω, αυτά της αυλαίας. Από τότε, χαμένος σε ενεστώτα χρόνο, υπάρχω μόνο με διάρκεια συμπυκνωμένη. Γρήγορα, πριν μας προλάβει η πτώση. Ετοιμάζουν, στο τέλος, πρεμιέρα οι εφιάλτες. Πρόσεξε, αυτοί, θα μας ματώσουν τα δάχτυλα. Αγάπη μου δεν γράφτηκε ακόμη το δικό μας παράλογο. Και πού να βρεθεί σώμα δανεικό, ν'αντέξει πάνω σε τούτο το σανίδι. Αυτό μονάχα να θυμάσαι, πού να βρεθεί. Ιδανικός και μόνος. Βιάσου, όταν ανάψουν τα φώτα, το εμείς δεν θα ’χει όνομα. Μόνο η προέλευση θ ’απομείνει. Και πού να βρεθούμε; Τρέξτε, αυτοί, ματώνουν τα δάχτυλα. Τρέξτε, αυτοί, μας κλέβουν.
