Περπατώ και νιώθω τις άμυνες μου σε συστολή. Συστολή - με πρόσημο αρνητικό. Κάθε που γυρίζω σπίτι, το βράδυ, πάντα κάποιος άστεγος κοιμάται στο απέναντι παγκάκι. Στην αρχή, έχανα και λίγο από τον ύπνο μου. Ήμουν νέος σε αυτή τη γειτονιά. Τώρα το συνήθισα κι αυτό. Διαχείριση στα άσχημα, εικόνες για ασφάλεια και πάμε παρακάτω. Εμπλοκή επιδερμική ή όχι - θα δείξει ο χρόνος.
Μεγαλώνω σε μια περίοδο που πραγματικά, δεν έχω ιδέα τι πρόκειται να συμβεί. Κουβαλάμε θυμό, ενοχές, ανασφάλειες και μάθαμε να λέμε λίγα. Να κάνουμε ακόμη λιγότερα. Πρέπει, να συνηθίσεις την ασχήμια. Πρέπει. Εδώ, την ονομάσαμε αστικό περιβάλλον, περιθώριο ή ό,τι άλλο. Εκπαιδεύσαμε γενιές ολόκληρες πάνω στην κοινωνική άγνοια κι αλήθεια ντρέπομαι, που ανήκω σε μια τέτοια. Μη μιλάς εσύ, κοίτα τη δουλειά σου.
Κουράστηκα να ψάχνω καταφύγια, να δικαιολογώ και να καλύπτω ώστε να μην χάνω τον ύπνο μου τα βράδια. Με τα λίγα λοιπόν, βρίσκομαι σε άρνηση. Νιώθω άσχημα κι οι ρίζες αυτού του τόπου με πνίγουν. Με ενημέρωσαν να τον νοιάζομαι γιατί τον λέμε πατρίδα. Και ειδικά τώρα, αρκεί και υπάρχει για να μου προσφέρει απροκάλυπτα μιζέρια γενικής χρήσης και καταναλώσεως. Παντού.
Οι μισοί μου φίλοι έχουν κιόλας φύγει στο εξωτερικό κι όσοι είναι ακόμη εδώ, σχεδιάζουν ή ονειρεύονται αποδράσεις. Πραγματικά δεν έχω νιώσει ποτέ άλλοτε τόσο εγκλωβισμένος. Δεν θέλω να φύγω. Αλήθεια είναι ότι αυτόν τον τόπο δεν τον γνωρίζω σε βάθος - μόνο διαδρομές του έχω κατακτήσει, ειδικές και περιορισμένες- και από τότε άρχισα να αντιλαμβάνομαι την όποια δόκιμη πραγματικότητα του, δεν έπαψε στιγμή να με απογοητεύει στο σήμερα. Κι όμως, δεν θέλω να φύγω. Αλλά το σκέφτομαι.
Παραδέχομαι ότι μεγάλωσα και δεν είχα προβλήματα επιβίωσης. Ούτε διαβίωσης. Δεν στερήθηκα τίποτα. Είχα όλο το χρόνο και την πολυτέλεια να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Πλέον, τα πάντα τριγύρω αρχίζουν να αποκτούν παρονομαστή το αδιάφορο. Και με ενοχλεί. Με ενοχλεί το μηδενικό αντίκρυσμα. Με ενοχλεί που βλέπω νέους ανθρώπους να μην ενθουσιάζονται. Ψάχνουμε μόνο τη βολή μας. Ακόμη και τώρα, στα δύσκολα, θέλουμε να πιαστούμε από ένα παραμύθι και να βολευτούμε. Νιώθω υπαίτιος μιας ευθύνης που κάποτε δεν λήφθηκε και τώρα μου ζητούν πίσω κάτι που δεν πρόλαβα καν να κατακτήσω. Αυτό.
Δεν ξέρω, σταματώ να γράφω γιατί δεν βγάζω νόημα.Διαχείριση στα άσχημα, εικόνες για ασφάλεια και πάμε παρακάτω. Δράση. Εμπλοκή επιδερμική ή όχι - θα δείξει το μαξιλάρι μας.
