Ελλάδα. Καλοκαίρι του 1974. Σκέψου ένα παιδί σε τρυφερή ηλικία. Παρά τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, μεγαλώνει και έχει όλα τα εφόδια για να ευτυχήσει στη ζωή. Ένα παιδί που απλώς δεν ξέρει ακόμη πως μπορεί ξανά να περπατήσει. Μόνο λίγο χρόνο χρειάζεται. Έτσι είπαν μετά το ατύχημα.
Είναι Κυριακή απόγευμα και βγαίνει βόλτα με τη μητέρα. Είναι Κυριακή απόγευμα και αυτή πρόκειται ν’αγοράσει το αγαπημένο τους γλυκό. Γιορτάζει. Τσουλάει δίπλα της και δείχνουν χαρούμενοι. Έχει ζέστη κι υγρασία. Μόνο και μόνο στην ιδέα, η καρδιά χτυπά ακανόνιστα. Βλέπεις, στο σπίτι τους δεν επιτρέπεται συχνά η ζάχαρη.
Στην επόμενη γωνία στρίβουν και αντικρίζουν λίγα μέτρα παρακάτω το καλύτερο ζαχαροπλαστείο της γειτονιάς, με τα πιο λαχταριστά παγωτά. Δεν μπορεί ν’ αντισταθεί. Τί μπορεί να πάει στραβά σκέφτεται και ακριβώς εκείνη τη στιγμή την αφήνει και επιταχύνει προς τη βιτρίνα.
Ο χρόνος τους εκεί πρόκειται να είναι περιορισμένος και δεν έχει ακόμη αποφασίσει τις γεύσεις που χρειάζεται. Λίγο πριν φτάσει στην είσοδο του καταστήματος, μια από τις ρόδες μπλοκάρει. Το λοιπόν, με τα μούτρα στο πλακόστρωτο πεζοδρόμιο. Φορούσε τα καινούρια παπούτσια...
Η μητέρα τρέχει πανικόβλητη κοντά. Δείχνει τόσο φοβισμένη. Τρέχει να βεβαιωθεί ότι δεν έχει χτυπήσει. Δείχνει τόσο φοβισμένη για το σπλάχνο της. Ακριβώς εκείνη τη στιγμή απλώνει το χέρι της και χαρίζει με τρόμο, το πιο δυνατό της χαστούκι. Μέσα στα κλάματα, τη ρωτάει, γιατί…
Γιατί θα μπορούσες να είχες χτυπήσει αποκρίθηκε. Ελλάδα. 2017. Με τα ίδια παπούτσια, χωρίς βοηθητικές ρόδες.
