18.8.17

Φίλη μου - έξυπνοι Φίλοι μου.

Η φίλη μου και οι έξυπνοι φίλοι μου. Αυτή περπατάει και κοιτάζει τους ανθρώπους στα μάτια, λέει καλημέρα στους περαστικούς και μιλάει στις γάτες. Οι έξυπνοι φίλοι μου συνήθως βαδίζουν, βλέπουν αλλά δεν παρατηρούν. Φτάνουν με ακρίβεια κι αν κάτι σπάσει τη ψυχαναγκαστική ρουτίνα τους κλωτσάνε τα πατώματα σα πεντάχρονα. Η φίλη μου ερωτεύεται με πάθος, δε λογαριάζει και δε ζυγίζει. Οι άλλοι καβλώνουν με μοτίβα, σχέσεις εξουσίας κι αναλύσεις ώστε να είναι συνήθως μόνοι και λίγο παρακάτω. Η πρώτη είναι αυτή που με ξυπνάει αχάραγα να με ρωτήσει απλώς, γιατί δεν απαντάει... Θα μ’εκνευρίσει κομματάκι αλλά θα σηκωθώ ν’ ανάψω ένα τσιγάρο και να το συζητήσουμε. Είναι αυτό που λέμε τρικυμία εν κρανίω και δεν φημίζεται για τις οργανωτικές της δεξιότητες. Με τους έξυπνους φίλους μπορεί ν’αναλύσουμε πόσο ποιητικά τοποθετείται η δύναμη της ενθαλπίας στη θερμοδυναμική αλλά θαρρώ κανείς τους δε διαβάζει ποίηση.

Η φίλη μου χάνεται στους δρόμους, γράφει με μολύβι, αγοράζει χαρτί αλληλογραφίας, το κινητό της έχει ακόμη πλήκτρα ενώ η συνέπεια στα ραντεβού κι αυτή είναι δυό χώρες σε πόλεμο. Νιώθω ασφαλής με τους έξυπνους φίλους, αλλά δε γελάω μ’ αναφιλητά με τ’ αστεία που κάνουμε. Στην πλειοψηφία τους δεν είναι καν αυθόρμητοι κι αυτό δεν μ’ ενοχλεί. Κάθε που η φίλη μου συναντά τους έξυπνους φίλους μου, χάνομαι σε πολλαπλές μεταφράσεις. Η μεταξύ μας επικοινωνία είναι δικαιωματικά ένα κενό σημαίνον. Και το ξέρει, και το γνωρίζουν και λίγο το απολαμβάνω αλλά δεν κάνω τίποτα γι’ αυτό. Στην πραγματικότητα όλοι τους δυσκολεύονται. Κανείς τους δεν θέλει να είναι μόνος παρότι αν τους ρωτήσεις θα σου δώσουν τη πιο καλή τους ιστορία. Ίσως να μην είναι καλά με τα ρούχα τους και μπορεί ούτε με τη ζωή τους. Η δύναμη του πλασίμπο και οι κοινωνικές προεκτάσεις σε κόντρα με τον ακατάσχετο ρομαντισμό.

Πιάνω καθημερινά τον εαυτό μου ν΄ακροβατεί ανάμεσα στη φίλη μου και τους έξυπνους φίλους μου. Προφανώς και κάτι σημαίνει αλλά τα επίπεδα αυτογνωσίας μου δεν φτάνουν ακόμη μέχρι εκεί. Κοίτα να δεις τώρα, τί ακριβώς έχει συμβεί... Κάτι συγκεκριμένο ήθελα να γράψω επειδή η πρώτη με ξύπνησε με ύφος θύματος, μέσα στο δράμα, να μου πει ότι τα φυτά στις καινούριες γλάστρες ξεράθηκαν γιατί δεν έκανε τρύπες από κάτω. Και μάλλον. Όχι μάλλον - Σίγουρα γι’ αυτό φταίει αποκλειστικά η γλάστρα. Στην πορεία σκέφτηκα τους έξυπνους φίλους μου, κι ίσως το παρόν κείμενο να μην παρουσιάζει καμία λογοτεχνική αξία, δεν αφορά κανέναν και ότι απλώς ναρκισσεύομαι. Κι επειδή όντως το τελευταίο εμπεριέχει μια κάποια δόση αλήθειας, βάζω μια άνω τελεία – Φίλοι μου.