Γυρίζω σπίτι. Σχεδόν μηχανικά, αδειάζω την τσάντα μου. Τα άπλυτα στο πλυντήριο. Η καφετιέρα στάζει. Τα χρυσάνθεμα στο βάζο. Τα ασιδέρωτα κουβάρι στο κρεβάτι. Περιφέρομαι. Ταξινομώ. Μαζεύω. Φτιάχνω λίστες.
Τελευταία εβδομάδα. Εδώ και ώρες σκέφτομαι τα τρία τελευταία χρόνια. Θέλω να γράψω κάτι. Είναι ο μόνος τρόπος για να θυμάμαι. Ένα ερέθισμα, μια λέξη και σχεδόν αυτόματα έχω όλο το συναισθηματικό κάδρο έτοιμο. Σκέψου, μια λέξη ή μια φράση. Ποτέ δεν θα πίστευα ότι αρκεί.
Δεν αρκεί. Μια ακόμη συνηθισμένη μέρα. Η πρόβα τελειώνει. Μαζεύομαι για να φύγω. Έξω στα σκαλοπάτια μια χούφτα άνθρωποι, σχεδόν στην ίδια φάση και κατάσταση, κοντοστέκονται και παίζουν με ημιτόνια, πρώτες και δεύτερες. Το κλίμα τεταμένο. Η ώρα περασμένη.
Το φως της σκάλας λειτουργεί με χρονοδιακόπτη. Ήρθα με κάμποσα ερωτηματικά. Φεύγω με περισσότερα. Εδώ και μερικούς μήνες την φωνάζω χαϊδευτικά, ίδρυμα. Κάθομαι στο πρώτο σκαλοπάτι και χαζεύω το παράθυρο στο κλιμακοστάσιο. Αυτό, που ποτέ δεν πέτυχα ανοιχτό. Μάλλον και κανείς άλλος. Φεύγω.
Μην την εγκλωβίζεις την ομορφιά. Άσε την να αναπνέει δίπλα σου. Να την μοιράζεσαι και να την χαρίζεις. Απροκάλυπτα και με θράσος. Το μεγαλύτερο μου μάθημα. Το τραγούδι τελείωσε με ένα γενναιόδωρο θεατρινίστικο βιμπράτο. Ύστερα το μουτζουρώσαμε κατεβαίνοντας τις σκάλες. Καρέ-καρέ τα χρόνια εκεί. Η διαδρομή ως τώρα ή αλλιώς οι αποσκευές. Φεύγουμε. Το φως της σκάλας λειτουργεί με χρονοδιακόπτη.
