17.4.13

Συνάρτηση.


Κι ύστερα τι; Κλείνεις τα φώτα και πέφτεις για ύπνο. Θα μπορούσε να είναι μια ερωτική ιστορία. Δεν είναι. Έχει όλα τα υλικά που χρειάζεται μια τέτοια αφήγηση κι είναι εύκολα προσβάσιμο στον καθένα ώστε να δημιουργήσει, σε πρώτο στάδιο, προβολές από την ερωτική του ζωή.

Και ξέρεις, πέφτεις στην παγίδα. Γιατί είναι οικείο. Η αφορμή. Η συνάντηση. Η εξέλιξη. Το πάθος. Κι ενώ χαζεύεις τα ξένα για να μην νοσταλγείς τα δικά σου, στην πορεία παγώνεις. Γιατί δεν βλέπεις ένα ζευγάρι στην εξέλιξη του, αλλά έναν άνθρωπο μόνο να παλεύει με την σκιά και τις αναμνήσεις του, σαν μωρό παιδί.

Παρουσιάζεται πότε σαν άντρας κι άλλοτε σαν γυναίκα. Την ίδια στιγμή μπορεί να μάχεται για εκείνο που είχε κι έχασε. Αυτό που φαντάστηκε και δεν απέκτησε. Φλερτάρει με την καταστροφή ή πυροδοτεί ακόμα και τα πιο χαμηλά ένστικτα της σεξουαλικότητας του. Ακόμα κι έτσι, υπάρχει σαν ιππότης ή μαρκησία, ευγενής επί σκηνής κι έτοιμος να αναμετρηθεί με την φύση του. Ή την μυρωδιά Της. Είναι σκληρό, γιατί το καλύπτει από την πρώτη στιγμή ένα πέπλο νοσταλγίας.

Βλέπεις, από την μνήμη σου δεν μπορείς να κρυφτείς. Κι απορείς... Ποιός νοιάζεται; Και τι άλλο να κάνεις; Απορείς για το τί είναι εν τέλει πιο δυνατό, η ευτυχία σε συνάρτηση με ή η προοπτικής της; Όπως και να' χει πρόκειται για μια συνωμοσία ή καλύτερα, για ένα κόλπο. Το τέλος και την ιστορία ο καθένας θα την διαλέξει μόνος του. 

Εδώ μιλάμε για (αφ)ορμές.