21.4.11

Αγαπητέ μου, Άγνωστε.

Δεν σε νιώθω τριγύρω. Δεν έχω την πολυτέλεια ν΄αφουγκράζομαι την ενέργεια σου. Λένε ότι τους έμεινες ξένος στο σήμερα για τα ύστερα του αύριο. Φαντάζει αστείο. Τι λες; Ποιος νοιάζεται πραγματικά για τη ζωή στο μετά, όταν την αψηφούμε στο σήμερα; Εκεί....

Στην καταπακτή της μνήμης εξομολογούνται ότι σου σερβίρουν ήλιο και μετάνοιες. Αυτοί επαρκείς, εσύ παντοδύναμος κι εγώ παρατηρητής με δωρεάν αντίτιμο εισιτηρίου.

Μάλλον η ανθρώπινη αδυναμία μπροστά στον τρόμο του θανάτου παραμένει πάντοτε η ίδια. Όμως το κενό που δημιούργησες, μέχρι τη στιγμή που πάτησες ξανά στα πόδια σου, δεν φαντάζεσαι πόση γοητεία ελλοχεύει... Πόσες προβολές.

Πόση ομορφιά... Κι ας γνωρίζω ότι δεν με πείθεις με την μανιέρα που σου' χουν προσάψει. Μπορεί μέχρι τώρα να μην προσπάθησα στα δόκιμα αυτής της δραματουργίας, αλλά συμπάσχω με την τραγικότητα που προσδίδει η φιγούρα σου.

Όχι γι αυτά που δεν έκανες, αλλά γιατί έγινες εν αγνοία σου. Έτσι, επιδίωξα να μην σε πραγματώσω όπως ορίζεται... Βρισκόμαστε τόσο κοντά μα και καταστατικώς αντίπαλοι.

Γιατί τα προσωπικά μας ιερά δεν υπάγονται σε τίποτα κατ'αρχήν. Παραμένω λοιπόν οικειοθελώς στο...Ως πλησίον. Κι αν καμιά φορά γκρινιάζω, είναι επειδή μελαγχολώ για την επί της ουσίας απουσία σου.

Όχι για την απώλεια.