Όμως, ήθελα κάτι να μου ανήκει. Κάτι ολόκληρο. Διάλεξα ένα μπλε σχολικό τετράδιο. Χωρίς γραμμές. Είχε αρχή, διακριτή μέση και τέλος. Του έδωσα ένα όνομα, του χάρισα, φυσικά, κι έναν αριθμό. Πενήντα σελίδες. Πενήντα καθαρές σελίδες και την πιο σπουδαία θέση στο ράφι μου. Η μόνη μου εξουσία πάνω του, ήταν, αυτή του χρόνου η αλλοίωση. Κάθε φορά που το αντίκριζα, ένιωθα πως δεν είχα τίποτα σπουδαίο να χαρίσω. Μόνο το απέφευγα, γενναία, γενναία και διακριτικά. Γενναία και διακριτικά, τρομαγμένος. Τώρα θα γράψω, τώρα θέλω να σου τα γράψω, όλα, ωμά, αβίαστα. Κι όμως, τώρα, δεν βρήκα ούτε μια καθαρή σελίδα να μας περισσεύει. Καμία. Μόνο το πλαστικό εξώφυλλο απέμεινε. Κι αυτό χωρίς ετικέτα. Βλέπεις; Γράφω. Ιμπεριαλιστικό πράγμα ο χρόνος. Βλέπω, ότι τίποτα δεν μπορεί να του ανήκει, τα όλα μας να κυριεύει. Κι αυτός χωρίς ετικέτα. Εσύ;
