Όμως ήθελα κάτι να μου ανήκει. Κάτι ολόκληρο. Διάλεξα ένα μπλε σχολικό τετράδιο. Χωρίς γραμμές. Είχε αρχή, διακριτή μέση και τέλος. Του έδωσα όνομα, φυσικά του χάρισα κι έναν αριθμό. Πενήντα σελίδες. Πενήντα καθαρές σελίδες και την πιο σπουδαία θέση στη βιβλιοθήκη μου. Η μόνη μου εξουσία πάνω του, είναι αυτή του χρόνου η αλλοίωση. Κάθε φορά λοιπόν που το πλησίαζα δεν είχα τίποτα σπουδαίο να χαρίσω. Μόνο το απέφευγα, γενναία και διακριτικά. Γενναία και διακριτικά τρομαγμένος. Τώρα αποφάσισα να καταγράψω τους θησαυρούς, αλλά δεν βρήκα ούτε μια σελίδα να περισσεύει. Καμία. Μόνο το πλαστικό εξώφυλλο απέμεινε. Κι αυτό χωρίς ετικέτα. Ιμπεριαλιστικό πράγμα ο χρόνος. Τίποτα δεν μπορεί να του ανήκει, τα όλα για να κυριεύει. Κι αυτός χωρίς ετικέτα.
