26.1.10

Πράξη.




Θυμάμαι τότε που σ΄άγγιζα κι είχαμε τις μνήμες για λάβαρο. Σ΄είχα φτιάξει με τις πιο σπάνιες γεύσεις. Δεν μπορώ να ξεχάσω τα χέρια σου. Τί υπέροχα χέρια. Τώρα θυμήθηκα και τα μάτια σου. Δεν ξέρω το χρώμα τους, αλλά σίγουρα είναι πιο εκφραστικά απ΄τα δικά μου. Τώρα που το σκέφτομαι, αδυνατώ να θυμηθώ ολόκληρο το σώμα σου. Αποσπασματικά σημεία. Σαν σε παζλ παραισθήσεων. Πονάει το κεφάλι μου κάθε που εισβάλλεις. Αλήθεια, πως σκέφτομαι; Μια μυρωδιά αλλόκοτη. Αυτό είσαι. Δεν μπορεί... Κι εσύ θα φοβάσαι. Θα λυγίζουμε παρέα στο αύριο. Τα βράδια μπορεί να χαμογελάμε αλλά να ξέρεις ότι  δεν θα μοιραζόμαστε την κουβέρτα. Τί υπέροχα χέρια.