Όλα σε τάξη. Σωστά; Αρμονικά και καθαρά. Μάλιστα. Σε τάξη. Γιατί θύμωσες; Απλώς βρήκα άσκοπη την ειρωνεία σου. Κάθε άλλο. Παραγωγικοί συλλογισμοί. Πάντα σκέφτεσαι, έτσι; Φυσικά. Τελευταία φορά; Πάει καιρός. Εσύ; Καιρός. Κάποιος πρέπει να σκέφτεται. Σε κουβαλάει ένα ολόκληρο σώμα κι εσύ εμπιστεύεσαι μόνο το κεφάλι σου. Κι η αιτιότητα αποτέλεσμα δεν είναι; Δεν έχω συνηθίσει έτσι. Πάλι σαν πρόβλημα το παρουσιάζεις. Λοιπόν; Ψήγματα. Βλέπεις, ολόκληρος. Φοβάσαι; Τίποτα δεν έχω να διαπραγματευτώ πέρα από το χαμόγελο σου. Όταν ακουμπώ το βλέμμα μου πάνω σου θαρρώ πως ξεχνιέμαι. Μόνο; Και ερεθίζομαι. Ποτέ δεν μιλάς. Κι άλλες προβολές. Έχεις δίκιο. Τουλάχιστον είμαι ειλικρινής μαζί τους. Πώς; Από την πρώτη στιγμή το ήξερα. Πως; Το αναγνώρισα στο βήμα μου. Γύρισα σπίτι με τα πόδια και χαμογελούσα. Πάντα εκεί ήταν. Στην άκρη των ματιών, σου κρύβεται... Θυμάμαι πως έτρεμες. Θυμάμαι. Έτσι λοιπόν, εσείς οι ολόκληροι. Κι ο φόβος; Διεκδικεί κι αυτός χώρο. Στην γλώσσα σου, το θέμα έγκειται στην ταξινόμηση. Πάλι με κοιτάς έτσι. Πως; Είναι αλήθεια ή βολεύτηκες κι εσύ στην ελπίδα; Μου επιτίθεσαι. Τι έπαθες τώρα; Ελπίζω να βρεις το κουράγιο. Φεύγεις; Στιγμές νιώθω ότι θες να με φροντίσεις. Ισχύει. Αναρωτιέμαι. Μίλα. Δεν έχει σημασία. Αυτά είναι τα νερά μου.
